Vandaag gaat het weer even over Koosje. Zij is al een paar jaar klant bij mij en vandaag zag ik haar weer sinds een week of zes. ...
Deze mevrouw heeft de ziekte van Huntington, wat betekent dat ze door aantasting van haar hersenen ongecontroleerde bewegingen gaat maken (die langzaam verergeren) en dat ze verstandelijk achteruit gaat.
Toen zij voor het eerst bij mij kwam liep ze nog, konden we een gesprek met elkaar voeren en hield ze zelfs presentaties over Huntington. Nu, ruim 6 jaar later, kan ze niet meer lopen, maakt ze veel ongecontroleerde bewegingen en een normaal gesprek is al helemaal niet meer mogelijk.
Vandaag liep ik samen met een zuster haar kamer in om haar wakker te maken en ik schrok van het kleine hoopje mens dat ik in bed zag liggen. De zuster maakte haar voorzichtig wakker en toen ze hoorde dat haar nagels verzorgd zouden worden, gingen haar ogen meteen wagenwijd open. Ik liet mijn gezicht zien en als begroeting pakte ik haar bij haar schouders en voelde ik hoe klein ze geworden was.
Ik nam haar mee in een rolstoel en in de lift werd ze even heel enthousiast. Voorheen werd ze dat ook weleens en dan riep ze hard: Koosje gaat naar de schoonheidsspecialiste!! Maar nu kwam er alleen maar hoog gegil uit.
Tijdens het verzorgen van haar handen kijkt ze apathisch voor zich uit en dut ze soms eventjes in. Wel kan ze nog duidelijk maken dat ze de kleur nagellak goed vindt.
Als ik haar terug heb gebracht denk ik: hoe lang moet deze ellende nog duren voor haar. Ze kan eigenlijk niks meer, kwijlt de hele tijd en zit met een dikke “luier” aangegespt in een rolstoel. Maar wie weet haalt ze nog ergens geluk uit. Misschien wel uit haar mooi gelakte nagels. Wie weet.