Mevrouw Lof, een klein schattig vrouwtje. Zo klein en licht dat ik haar zo op zou kunnen tillen. Ze is behoorlijk dement. Als ik haar ophaal zit ze altijd bij Piet. Haar kanarie. Voordat ze meegaat zegt ze altijd eerst Piet gedag.
Op een ochtend ging ik mevrouw Lof ophalen voor een behandeling in de salon. Ze bleek niet zo lekker, of ik op de woning haar handen kon komen doen. Geen probleem, zei ik. Ik haalde mijn spulletjes en installeerde me bij haar in de gezamelijke woonkamer. Naast Piet uiteraard. Terwijl ik rustig haar nagels begin te vijlen, dut ze lekker in.
Op de woning waar zij woont, wonen nog vijf andere mensen. Allemaal dement. Ik ben nog geen vijf minuten bezig of de eerste medebewoner dient zich al aan. Huilend. Ze heeft pijn in haar hand en als ik haar aanraak gaat ze nog harder huilen. Ik breng haar even naar de zuster die haar verder onder haar hoede neemt. Niet dat dat helpt, want ze komt net zo hard weer terug bij mij. Nog steeds huilend. Ik schuif een stoel voor haar bij en ze komt gezellig bij ons zitten. Haar verdriet wordt minder en het wordt weer rustig in de kamer.
Ineens denk ik, wat hoor ik toch? Een vreemd geluid dat lijkt op krakende rolstoelwielen op het linoleum. Ik kijk achterom en zie wat het geluid veroorzaakt: een bewoner zit met een big smile verschrikkelijk te tandenknarsen! Ik krijg spontaan kippenvel. De zuster roept af en toe: hou eens op met tandenknarsen! Maar ze gaat gewoon vrolijk door. Sterker nog: ze begint hardop te lachen, het lijkt alsof ze de slappe lach heeft.
Al vijlend kijk ik verder om me heen en zie naast de tandenknarser een vrouw zitten met een zeer ontevreden gezicht met haar armen demonstratief over elkaar. Haar ontevreden gezicht vind ik een beetje eng want haar onderste oogleden hangen futloos naar beneden waardoor je de bloedrode binnenkant kunt zien. En om het plaatje compleet te maken snauwt ze zo nu en dan: GA WEG!
Ik begin me af te vragen hoe de zorg hier dagelijks bij kan zijn zonder van slag te raken.
Tegenover de tandenknarser zit een dame die de boel eens even cynisch bekijkt. Ik denk dat ze zich ergert aan de ontevreden mevrouw want ze zegt: nou, met jou is het ook lekker gezellig he!?
Ondertussen zie ik een zuster naar de ontevreden mevrouw lopen, het is tijd voor haar medicijn. Ik ben inmiddels toe aan het lakken van de nagels en heb geen oog meer voor mijn omgeving.
Maar ik schrik op van weer een geluid. Hoorde ik dat nou goed? Worden achter mij klappen uitgedeeld? Een korte blik naar achteren bevestigt mijn vermoeden. De ontrevredene wil haar medicijn niet innemen en geeft de zuster een paar flinke klappen. Nu vind ik haar nog enger!
De huilende mevrouw begint weer te jammeren en ik ben eigenlijk klaar met de handen van mevrouw Lof. Ik besluit iedere bewoner te trakteren op een rustgevende handmassage. Dat vinden ze allemaal een goed idee. Behalve de ontevredene natuurlijk.
En mevrouw Lof? Die heeft al die tijd heerlijk zitten dutten naast haar Piet.