Soms ben ik echt een stresskip. Teveel in mijn hoofd in plaats van in mijn lijf. En dan opeens helpt iemand je ongevraagd de goede kant op.
Mevrouw Kandelaar. De vitaalste bewoonster ooit. De meeste bewoners hebben moeite om op mijn stoel te komen, zitten na een hoop gesjor en geduw hijgend bij te komen. Maar zij niet. In een oogwenk zit ze, en ik mag haar ook vooral niet helpen. Ze is namelijk fysiotherapeut en heeft ook aan zwangerschapsbegeleiding gedaan. Ook al is ze dement, ik geloof haar. (Ze vertelt ook dat ze net uit haar appartement in Spanje komt, dat vind ik iets minder geloofwaardig).
Zij kan zich zó goed ontspannen! Als ik dat tegen haar zeg, zegt ze dat dat komt omdat ze zwangerschapsbegeleiding heeft gegeven. Meteen doet ze de ademhalingsoefening voor en zegt, al wijzend op haar voorhoofd: “het zit allemaal hier hé. We denken aan allerlei dagelijkse dingen zoals: wat moet ik zo voor boodschappen doen en ik moet dit nog doen en dat nog doen. Dat moet je loslaten”. Ze sluit haar ogen, gaat weer verder met haar oefening en er komt een totale rust over haar.
Het is heel apart, maar de ruimte vult zich met haar rust en ik word er zelf ook helemaal rustig van. In een heerlijk zen-sfeer geef ik haar de behandeling.
Meestal probeer ik met mijn eigen rust de ander een rustig gevoel te geven, maar dit keer is het andersom. Bedankt mevrouw Kandelaar, voor uw wijze les! Met uw oefening kan ik weer als stresslozekip door het leven!