Voor de liefhebbers, hier weer een verhaaltje. Namen in mijn verhalen zijn overigens niet echt in verband met privacy.
Veel leesplezier!
Mevrouw Adams. Ik haal haar op en al zingend loopt ze mee naar de lift. “Waarom zing ik altijd als ik bij jou ben?” vraagt ze zichzelf hardop af. Ze kijkt me aan en zegt: “omdat ik vrolijk van jou word”. Van binnen glim ik van trots, want ik vind dit een mooi compliment.
Ik weet nog toen ik haar voor het eerst ontmoette. Op een voorjaarsmarkt waar ik nagels zat te lakken. Haar dochter bracht haar naar mij toe en tijdens het lakken zei mevrouw Adams niks en keek me vanuit haar ooghoeken een beetje wantrouwend aan. Toen ze glimlachte zag ik haar tanden. Geel/bruin gevlekt en hier en daar een afgebrokkelde tand. Ik schrok daar een beetje van. Na afloop vroeg haar dochter mij om iedere maand de nagels van haar moeder te verzorgen. En zo geschiede.
De eerste paar maanden kon mevrouw Adams tijdens de manicure moeilijk uit haar woorden komen, ze praatte immers niet zo veel meer, zei ze. Daarbij heeft ze een flink Engels accent.
Inmiddels is ze al vaak bij me geweest, praat ze steeds meer en worden de gesprekken steeds vertrouwelijker. Zo vertelde ze me eens over de dood van haar zusje. Zij is tijdens een wandeling aangereden en overleefde het ongeval niet. Op haar uitvaart werd een nummer van Katie Malua gedraaid: Nine million bicycles. Ik zoek het nummer op en samen luisteren we er naar. Ik zie aan mevrouw Adams dat het haar raakt, en ook dat ze het fijn vindt om er samen naar te luisteren. Het raakt mij ook. En als het nummer is afgelopen kijken we elkaar zwijgend aan of we allebei willen zeggen: het is goed zo.
Het liedje dat ze altijd zingt als ze bij mij is, is een heel oud liedje. Ze heeft er fijne herinneringen aan. Ze wil dit misschien wel op haar eigen “funeral” laten draaien:
Here we are
Out of sigarettes
Holding hands at midnight
Gee how late it gets
To much in love
to say goodnight
(Hoagy Carmichael & Ella Logan)