Oud en nieuw. Een feest dat veel mensen met vrienden vieren. Maar als je 95 jaar bent is dat anders.
Mevrouw van de Toren. 95 jaar, komt iedere maand bij mij voor een gezichtsbehandeling. Ze is nog erg vitaal, ze doet namelijk veel aan beweging. “Kijk”, zegt ze als ze haar handen open en dicht knijpt, “dit moet ik dagelijks doen van de fysiotherapeut. Dat houdt mijn handen soepel”. “Én”, zegt ze, “heel gek, maar ik word niet grijs he? Kijk maar!” En ze trekt aan een donkergrijs plukje in haar nek.
Terwijl ze ontspannen in de stoel ligt, praten we over allerlei onderwerpen. Zo vroeg ik haar hoe zij oud en nieuw had doorgebracht. Ze vertelt dat ze normaal gesproken naar haar kinderen ging om oud en nieuw te vieren. Ze bleef dan slapen en ging de volgende dag weer naar huis. Maar dit jaar zag ze het voor het eerst niet meer zitten om ergens anders te slapen. Dus besloot zij thuis te blijven.
Veel mensen in het verzorgingshuis zijn alleen en vormen samen een clubje om oud en nieuw te vieren. Ook hier had ze geen zin om bij aan te sluiten. “Weet je wat ik ben gaan doen?” zegt ze “ik ben lekker in mijn bed gaan liggen, heb de televisie aangezet en een glaasje limonade genomen”. Ze heeft heerlijk televisie liggen kijken en heeft met vrienden gebeld (“welke zender ben jij aan het kijken?”), ze heeft immers een abonnement met onbeperkt beltegoed.
Omdat ze met haar gezicht richting het raam ligt, werd ze om twaalf uur, behaaglijk liggend in haar bed, getrakteerd op prachtig vuurwerk dat vanzelf langskwam.
Dit verhaal zou eenzaam kunnen klinken, als mevrouw van de Toren het niet met zoveel genoegen zou vertellen. “Nee”, zegt ze, “het was heel fijn om op deze manier oud en nieuw te beleven”.